ฉันคนเดิมกำลังยืนมอง เสี้ยวละอองของความทรงจำ
ที่ๆ เดิมที่เรานั้นเคยรักกัน
รูปใบเดิมที่เธอยืนเคียง เสียงของเธอที่ฉันเคยชิน
ไม่ได้ยินมันมาเนิ่นนานเท่าไร
เหมือนเวลา ลักพาเธอไป ให้เรากลาย เป็นเพียงคนไกล
โลกใบเดิม ก็ไม่น่าอยู่ต่อไป
อยากพบเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
โลกที่มันไม่มีสองเรา ว่างเปล่าเหลือเกิน เพิ่งรู้ตัว
อยากเหมือนเดิม ยังคิดถึงเธอเสมอไม่เคยจะเปลี่ยน
วันที่เธอนั้นขาดหายไป เพิ่งจะเข้าใจได้รู้ว่า
ว่าฉันยังรักเธอ เหลือเกิน
รูปใบเดิมที่เธอยืนเคียง เสียงของเธอที่ฉันเคยชิน
ไม่ได้ยินมันมาเนิ่นนานเท่าไร
เหมือนเวลา ลักพาเธอไป ให้เรากลาย เป็นเพียงคนไกล
โลกใบเดิม ก็ไม่น่าอยู่ต่อไป
อยากพบเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
โลกที่มันไม่มีสองเรา ว่างเปล่าเหลือเกิน เพิ่งรู้ตัว
อยากเหมือนเดิม ยังคิดถึงเธอเสมอไม่เคยจะเปลี่ยน
วันที่เธอนั้นขาดหายไป เพิ่งจะเข้าใจได้รู้ว่า
ว่าฉันนั้นรักเธอ เหลือเกิน
โลกใบเดิมก็ไม่น่าอยู่
โลกใบเดิมก็ไม่น่าอยู่
โลกใบเดิมก็ไม่น่าอยู่
โลกใบเดิมก็ไม่น่าอยู่ ต่อไป
อยากพบเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
โลกที่มันไม่มีสองเรา ว่างเปล่าเหลือเกิน เพิ่งรู้ตัว
อยากเหมือนเดิม ยังคิดถึงเธอเสมอไม่เคยจะเปลี่ยน
วันที่เธอนั้นขาดหายไป เพิ่งจะเข้าใจได้รู้ว่า
ว่าฉันนั้นรักเธอ เหลือเกิน